De Nor’easter
De eerste nor’easter sneeuw storm dit jaar heeft het landschap bedekt onder een egale laag witte sneeuw van ongeveer 25 centimeter. De wegen zijn stil, hier en daar schuift een op dit weer onberekende Toyota of Nissan weg in de bocht. Alleen de pick-ups en SUVs met de gele sneeuwschuivers op de voorbumper gemonteerd rijden af en aan, maar het is onmogelijk voor de ‘4-wheel drives’ om de sneeuwval bij te houden. Deze sneeuwschuivers zijn doorgaans op contract basis ingehuurde kleine zelfstandigen die nog voor het seizoen goed en wel begonnen is, ingehuurd worden tegen een vaste prijs, sneeuwval of niet. Het is de gok van de vrije markt, een spel dat zowel client als zelfstandige speelt in de hoop dat het geluk van het seizoen aan hun zijde is. Zou er veel sneeuw vallen dit jaar of slechts een paar tientallen centimeters. Een van de twee partijen zal geld moeten bijleggen op het contract, hoe dan ook. Ik heb de logica van dit soort afspraken nooit helemaal begrepen, helaas. Het gevolg is onherroepelijk dat je werk doen inhoudt dat je geld verliest, aangezien de sneeuwschuiver het geld al op voorhand in de zak heeft nog voordat hij een vinger uitgestoken heeft. Dus, bij elke sneeuwval, zakt het lood hem diep in de schoenen, want het betekent verloren tijd die beter besteed had kunnen worden ware het niet die f@#ing sneeuw. Meer vraag naar sneeuwschuivers als gevolg van de vele sneeuw zou het volgende jaar weliswaar hogere prijzen veroorzaken, maar dat zou slechts betekenen dat nog meer pick-up en SUV eigenaren een gele metalen sneeuwschuiver zouden aanschaffen, hetgeen de prijs weer in evenwicht zou brengen, terwijl het twee jaar eropvolgend de prijzen weer lager zouden zijn dan ze nu al waren als gevolg van de vele sneeuwschuivers. Daarentegen is er de op quid pro quo basis werkende sneeuwschuiver, die de eerste sneeuwvlokken met een glimlach tegemoet ziet, die fluitend de sneeuw van de weg veegt en vreugde aan zijn metier beleefd, voor wie lage grijze luchten in de winter liever zijn dan azuurblauwe hemelen in de zomer.
Slechts een kleine week geleden nog maar was het een heerlijke ‘Indian Summer’ dag met een zomerse bries van ongeveer 20 graden. Nu vroor het en raasde er een winterstorm voorbij. Ik heb al een paar grieperige dagen en verkoudheden onder de leden gehad dit jaar vanwege het ongelofelijk onregelmatige weer in New England. Ik ben gewend aan de regelmatige Amsterdamse dagen, waar het weer van morgen min of meer te voorspellen is aan de hand van het weer van vandaag. Ik heb jarenlang geen truttig weerbericht meer gelezen, gehoord of gezien, en was nooit te warm of te licht gekleed. Een sjaal? Ik had een paar weken tijd om te beslissen of ik langzaamaan misschien eens een sjaal om mijn hals moest slaan. Maar nu, hier in New England, luister ik door schade wijs geworden ‘s ochtends als eerste naar het weerbericht voor de dag. Een locaal gezegde luid: “als je een hekel hebt aan het weer, wacht dan even tien minuten”. Bovendien, kan ik met mijn Europees georienteerde geografie maar niet aan het idee wennen dat ik weliswaar op dezelfde latitude als Spanje woon, maar dat de winters desondanks echte Anton Piek winters zijn.
New England ligt op een kruispunt van atmosferische stromen. Een nor’easter wordt gevormd door de warme luchtstromen vanuit het zuiden van de oostkust van de VS. Daar verdampt warm water en stroomt in warme lagen noordelijk. Voor de kust in New England botst de warme luchtstroom met een koude noordelijke luchtstroom vanuit het westen, waardoor de zuidelijke luchtstroom stijgt en hevige neerslag veroorzaakt in de vorm van regen of sneeuw. Deze ligging was in de tijd van de zeilscheepvaart juist buitengewoon gunstig: slaven werden vanuit Afrika naar de West-Indien getransporteerd, en vervolgens kon de suikeroogst terug naar Europa vervoerd worden, waarbij New York als een ideale tussenstop fungeerde. Maar in de tijd van olie en positieve discriminatie, wie maalt daar nog om? Een dik pak sneeuw bedekt de voetpaden, ik zak tot over mijn enkels weg en mijn broekspijpen zijn nat en bevroren. Sneeuwvlokken slaan tegen mijn gezicht, gedragen door de korte slagen van de wind. Langs de dakranden draait een windvlaag wild langs hoeken en uiteindes, zichtbaar door de sneeuw die ze optilt en meedraagt, dan verdwijnt ze weer even plotseling als ze opstak.
Links:
Weather.com
CNN – New England ontwaakt onder sneeuwdeken